12.

*Perspektywa Nialla* MUSIC ON

- A teraz czekam na wyjaśnienia. – dziewczyna odwróciła się do mnie, opierając o framugę. Jeden głupi wybryk, a teraz ponoszę konsekwencje. Dobrze, że chociaż Emma powiedziała, że tu mieszkam, bo nie wiem, gdzie  mógłbym trafić… Komisariat? Izba wytrzeźwień? A może, co gorsza – więzienie, a następnie sąd i sala rozpraw? Byłem pewny, w stu procentach, że nie zrobiłbym tego, gdybym był trzeźwy i wcześniej posłuchał Emmy, która dobrze mi powiedziała:

„- A Amy? Już Ci nie zależy? (...) Co ty wyprawiasz? Liżesz się z jakąś laską, której praktycznie nie znasz!... ” – Dlaczego byłem z tą dziewczyną w tym klubie? Nie wiem. Prawdopodobnie, abym przestał myśleć o Am i zastąpił Ją inną. Szkoda, że Oni są razem – mój najlepszy przyjaciel i dziewczyna marzeń. Z resztą, co ja sobie wyobrażałem? Od razu było to wszystko wiadome, że z nią nie będę. Zapewne Ona nic do mnie nie czuje, ani nie wie, że ja ją kocham. Tak, kocham. Najmocniej na świecie. Bez granicznie. Ona jest idealna w każdym stopniu – śliczna, boska, perfekcyjna, zaradna, można z nią o wszystkim porozmawiać, czasami też pokazywała pazurki. Ale i tak była idealna. Nigdy wcześniej nie spotkałem takiej dziewczyny.. Może to i dobrze, że czekałem właśnie na tą jedyną.

- To jak? Dzisiaj się dowiem dlaczego policja Cię przyprowadziła czy nie? – przerwała mi Em, która już lekko się niecierpliwiła.

- No bo pamiętasz tą dziewczynę z wczoraj..

- Tą z którą się lizałeś, aby zrobić na złość Amy? Tak. – oznajmiła beznamiętnie

- Tak tą. – powiedziałem przez zęby – No bo jak ona mnie pociągnęła za rękę, to poszliśmy do baru. Kupiłem jej chyba trzy drinki, nie więcej. Następnie poszliśmy tańczyć. A na sam koniec, miałem ją odprowadzić do domu. Gdzie jak się później okazało, pod domem czekał jej mężczyzna, gdy zobaczył, że trzymamy się za ręce i w dodatku.. – nie skończyłem

- Trzymacie za ręce i w dodatku? – zapytała Emma

- No bo.. Eh, my się całowaliśmy jeszcze.. Nie tylko w tym klubie przed Tobą i Amy, tylko jeszcze później. Gdyby nie jej facet, zapewne doszło by do czegoś więcej.. Znaczy my mieliśmy taki plan aby… No nie ważne. – spuściłem wzrok

- Miało do czegoś jeszcze dojść?! – wrzasnęła

- Ej co się tu dzieje? – usłyszałem ten śliczny, dziewczęcy głos należący do mojej bogini. No może nie do końca mojej, ale to już nie długo… Mam plan.

- Co to za krzyki? – kontynuowała

- On Ci wyjaśni, ja już mam dość. – powiedziała Emma wychodząc i kierując się w stronę łazienki – Zresztą i tak musi Ci coś wyjaśnić… - zawróciła i mrugnęła mi okiem

„Jeszcze tego pożałujesz” – powiedziałem bezgłośnie

- O co chodzi? – spytała się mnie lekko zaspana Amy – Dlaczego nie wracałeś z nami?

W końcu i tak by się dowiedziała, a czym prędzej tym lepiej. Chyba teraz nastał ten moment. Wolę, aby dowiedziała się ode mnie, niż od osób trzecich. Które, w ogóle nie powinny być zamieszane w TĄ sprawę… A może tak to miało być, może ktoś już tam na górze napisał nam „scenariusz” i każdy z nas ma rolę w tym teatrze... A moją jest to aby właśnie Jej to wyznać, wyznać to, co czuję. Już od naszego pierwszego spotkania w samolocie wiedziałem, że to właśnie ta jedyna…

- No bo wczoraj, ten no.. – nie wiedziałem jak zacząć, a jeśli Ona wyśmieje moje uczucia, jeśli cały zespół się przeze mnie rozwali, w końcu to dziewczyna mojego przyjaciela z zespołu… A jeśli Ona mi pogratuluje i powie, abym nie był obojętny co do tamtej dziewczyny?

- No powiedz. – uśmiechnęła się

- Nic nie ważne. – zmarnowałem swoją szanse na powiedzenie Jej co czuję, ale podszedłem do niej i przytuliłem ją. Jak przyjaciel. Tylko przyjaciel. Ale dla mnie to i tak dużo… Sam jej dotyk, uśmiech, słowo. Wszystko co było z nią związane było piękne… I świat stawał się lepszy. Nie wiem, czy w ogóle powinienem tak mówić, przecież ja Ją tak krótko znam…

***

Dziewczyny były w kuchni i robiły obiad, ja natomiast postanowiłem zagrać z Liamem i Zanem w Fifę.

A Harry z Louisem, siedzieli obok na kanapie i o czymś rozmawiali.

Po chwili przyszła do nas Amy:

- Niall – jak Ona ślicznie wymawia moje imię, tak delikatnie… - nie chcę Ci przerywać tak zawziętej gry, ale musimy porozmawiać. Poważnie porozmawiać… - przygryzła dolną wargę i tylko mogłem domyślać się o co chodzi… Emma zapewne wszystko wypaplała dla Amy.

- A o co chodzi? – podszedłem do Niej

- Chodź na górę to Ci powiem. – odpowiedziała kierując się w stronę sypialni Zayna

***

- No więc o co chodzi? – usiadłem na łóżku, wzrok wbiłem w stojącą dziewczynę – Usiądź. – poklepałem miejsce przy mnie

- Nie dzięki, postoję. Nie wiem jak zacząć, bo to nie ja powinnam zacząć tą rozmowę, lecz Ty. – już wiem o co chodzi – Niall, dlaczego mi nic nie powiedziałeś? Tego co czujesz od naszego pierwszego spotkania… Wszystkiego! Miałeś tyle okazji, aby mi to powiedzieć. Ale Ty nie, oczywiście…

- Kto Ci powiedział? – zapytałem

- Emma, a kto mógł inny?

- No tak… A nie mogłaś się domyślić? A nie, przepraszam. Przecież Ty wolisz mojego najlepszego przyjaciela. Dziewczyna marzeń mnie spławiła, super… - odpowiedziałem zrezygnowany

- Niall to nie tak!

- To jak? Nie widzisz tego, że Cię kocham? Nic nie kocham bardziej niż Ciebie! Nawet mojego jedzenia. Jesteś najwspanialszą dziewczyną jaką znam. Całe 18 lat na Ciebie czekałem, a ty teraz mnie nie chcesz? Zrobiłbym dla Ciebie wszystko, abyś była moja. Tylko i wyłącznie moja. Nie Louisa, nie tego chłopaka z Polski, ale moja. Co mogę zrobić aby mieć Cię na własność? Jeśli chcesz zabiorę Cię na bezludną wyspę, na księżyc, gdzie tylko będziesz chciała. Ale musimy być sami, tylko dla siebie. Na własność… Może mój wiek Ci przeszkadza? Jestem za mało poważny, czy zabawny tak jak Louis? - skończyłem mój monolog. Do oczu nabrały mi się łzy, ale nie pozwoliłem, aby popłynęły mi po policzkach tak jak dla Amy…

- Niall tu nie chodzi o wiek! To co powiedziałeś jest słodkie, ale ja.. Ja po prostu przepraszam. – odpowiedziała wybiegając.

Uciekła. Nie ma Jej. A jeśli już nigdy Jej nie zobaczę przez uczucia, którymi Ją darzę?

***

- Gdzie Amy? – zapytał się mnie Louis

- Skąd mam wiedzieć? To nie moja laska tylko Twoja! I to Ty powinieneś Ją pilnować, a nie ja! – krzyknąłem rozwścieczony

- Ej stary, o co Ci chodzi? – zapytał zdziwiony Lou

- O gówno! – wyszedłem z domu Emmy trzaskając drzwiami.

Postanowiłem iść do siebie. Po drodze spotkałem kilka fanek – zrobiliśmy sobie wspólne zdjęcia i porozdawałem autografy. Chociaż cały ten tłum dziewczyn za mną szalał, ja i tak wciąż myślałem o Amy, i o tym dlaczego nie chciała dalej rozmawiać. W końcu to Ona zaczęła tą rozmowę… Za co przepraszała? Nie wiem… Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, a Ona nie zrobi nic głupiego...

Widziałem na jej rękach te blizny… Ona może uważa, że ich nie widać jak ma tatuaż, albo jak nakłada bransoletki, zegarki, bandanki i inne takie, ale to wszystko widać. Prawdopodobnie do końca życia pozostaną one na Jej rękach. Może na razie się nie tnie, ale i tak do tego wróci. To jest silniejsze niż cokolwiek. Tak samo jak narkoman wróci do ćpania, tak samo samobójca do popełnienia kolejnej próby odebrania sobie życia. Tak to już jest.

Mijałem na ulicach różnych ludzi, a z nieba zaczął padać deszcz. Coraz intensywniej.

Zatrzymałem się przy zwykłym sklepie z alkoholami i wszedłem do środka.

Wyglądał jak zwykły sklep, tyle że na suficie zawieszone były lustra. Po co? Nie wiem. Przy ścianach koloru beżowego, na półkach poustawiane były alkohole. Od najdroższego do najtańszego…

Na początku szampany, następnie likiery, whisky, wódki, różne między narodowe piwa, i dużo, dużo więcej…

- Dzień dobry. – przywitałem się jak należy – Poproszę jedną butelkę Jacka Daniel’s.

- 20 funtów się należy. – podałem facetowi wyznaczoną sumę i wyszedłem.

Na dworze padało już na dobre, a moim ostatecznym kierunkiem było moje mieszkanie.

Mieszkałem sam, ponieważ rodzice są po rozwodzie i mieszkają w Irlandii.

Wszedłem do wieżowca, przywitałem się z dozorcą i pokierowałem w stronę windy. Wszedłem i wcisnąłem przycisk „15”, aby winda zawiozła mnie na „moje” piętro.

***

Usiadłem na czekoladowej sofie popijając łyk whisky, gdy nagle dostałem sms’a od Amy o treści:

„Ja nie chciałam Niall, przepraszam. Wybacz mi, nie przemyślałam tego co robiłam WTEDY… Dobranoc.”

Przestraszyłem się. Po pierwsze nie wiem o co chodzi, a po drugie jest dopiero 1 po południu, a Ona napisała „…Dobranoc.” Wybiegłem z mieszkania nawet nie wiem czy zamknąłem drzwi na klucz i jak 

najszybciej chciałem do Niej pojechać. W między czasie zadzwoniłem do reszty.

Gdy byłem już na dole, dozorca próbował mnie zatrzymać i ze mną porozmawiać, ale ja po prostu nie zwróciłem na Niego uwagi i ominąłem Go. Na dole, pod budynkiem stał rządek taxi. Wsiadłem do jednej i podałem adres dziewczyny.

Po nie całych 5 minutach byłem na miejscu… Reszty jeszcze nie było. Otworzyłem drzwi wejściowe, wręcz wpadłem do Jej domu jak poparzony.

- Amy gdzie jesteś? – krzyczałem lecz nie dostawałem odpowiedzi.

Najpierw sprawdziłem wszystkie pokoje, które znajdowały się na parterze domu. W żadnym z nich nie było Amy, wiedziałem już, że była u siebie.

Wbiegłem po schodach prowadzących na górę. Bałem się otworzyć drzwi do Jej pokoju, bo nie wiedziałem co mogę tam jeszcze zastać.

Otworzyłem.

Dziewczyna leżała w drugim pokoju na łóżku, z krwawiącymi nadgarstkami i udami. Obok Niej leżała połyskująca żyletka,

- Przepraszam Ciebie i wszystkich… - zdołała jednie tyle powiedzieć, obok na białej pościeli były już spore plamy krwi. Zamykała oczy, powoli, ale zamykała.

- Nie masz za co! Nie zamykaj oczu, proszę! Już dzwonie po karetkę, Amy! Proszę, zrób to dla mnie, dla Louisa, dla dziewczyn! Kocham Cię! Nie mogę Cię stracić! Nie możemy… - mówiłem przez łzy, czekając aż ktoś ze szpitala odbierze telefon.

- Co Jej się… - zaczęła Emma – Osz kurwa!

- Dzwońcie po pogotowie, trzeba to jakoś zatamować! – powiedział Liam – Szukajcie jakiegoś bandaża, nie wiem czego!

Dziewczyny już płakały, ja też. Zresztą każdy z nas. Nikt nie chciał Jej stracić! Ona była już na skraju życia i śmierci.

Umierała – przeze mnie.

Jakoś tak mało ale wybaczcie mi to... Następny rozdział postaram się napisać dłuższy ;)

Spodziewaliście się takiego obrotu sprawy? Jak myślicie: Amy przeżyje?

Dziękuję za 12 komentarzy pod ostatnim rozdziałem i AŻ 156 wyświetleń samego rozdziału :D

BIERZCIE UDZIAŁ W ANKIECIE!

10 komentarzy = nowy rozdział

Mam nadzieję, że napiszecie ich więcej niż 10 ;D